Soms, heel soms, denk ik wel eens dat het beter was geweest als mijn vader was overleden. Een hartstilstand, of een onvoorzien ongeluk. Ik denk dat het leven minder gecompliceerd zou zijn. Nu, voordat ik mensen heel erg boos maak met deze opmerking, wil ik eerst graag duidelijk maken dat ik heel dankbaar ben dat mijn vader nog leeft, ik heel veel van mijn vader hou en ik absoluut niet ‘jaloers’ ben op mensen die een ouder zijn verloren. Het enige wat ik wil doen, is een gevoel beschrijven. Hier is waarom:
Als je vader is overleden, kan je moeder hem geen verwijten maken. Zij kan hier zelf namelijk ook niks aan doen: het noodlot heeft immers toegeslagen. Ze is misschien boos en verdrietig, maar niet boos en verdrietig op hem. Ze is boos op een hoger iets dat haar man heeft weggenomen. Haar man met wie ze gelukkig getrouwd was. Deze man mist ze. Net zoals jij. Dan kan je samen papa missen. En samen verdrietig zijn. Een kaarsje voor hem branden en de foto’s blijven aan de muur hangen. Iets wat nooit kan als je vader er vandoor is gegaan met zijn secretaresse. Dan is mama namelijk boos op je vader, de secretaresse, zichzelf EN het hogere iets. Dat is heel veel boosheid bij elkaar. Dan mag je niet hardop zeggen dat je papa mist want ‘hij is tenslotte diegene die weg is gelopen’ en ‘diegene die mij en jullie in de steek heeft gelaten’.
Als je vader is overleden dan reageert je omgeving ook heel anders. Als iemand dan tegen je zegt: ‘Hee, wat vind je vader daarvan?’ En jij zegt: ‘Ik heb geen vader, die is overleden.’ Dan zeggen mensen: ‘Oh nee, wat erg, sorry, dat wist ik niet, mis je hem? Is het al lang geleden? Wat erg, dat hij jou, zo’n mooie meid, niet ziet opgroeien. Wat erg, dat hij je eerste schooldag niet meegemaakt heeft.’ Als je vader is overleden dan zijn mensen begripvol en lief. En dan kun je vertellen over je vader.
Dit hele verhaal verandert op het moment dat papa ervoor kiest om jou eerste schooldag te missen, omdat hij nu ergens anders woont. Probeer maar eens te praten over je vader met mensen die in geur en kleuren de escapades van jouw papa te horen hebben gekregen. Of die de rechtszaak op de voet volgen (maar dan wel via je moeders verhalen). Dan krijg je hele andere gesprekken. Dan zeggen mensen: ‘Wat erg hè? Wat jou vader jullie aan doet. Er zomaar vandoor gaan en geen cent willen betalen. Zijn kinderen nooit willen zien. Wat een schande!’Probeer dan maar eens uit te leggen dat papa WEL lief is en jou heus niet in de steek heeft gelaten. Dat papa wel van je houdt. Hoe kan je dat nou uitleggen, als iedereen aan de andere kant van het debat staat? En als de gebeurtenissen tegen je gevoel in gaan?
Misschien hebben ze wel gelijk, misschien vond hij mij wel stom, misschien.. Als papa overleden was, dan had ik tenminste zeker geweten dat hij niet wegging om mij: hij had geen keuze. Dan hoefde ik anderen daar ook niet van te overtuigen.
Dan kon ik mijn vader gewoon missen. En dat kan en mag ik nu niet.
Anomiem (19)